Μαΐου 2017

γατουλιτσες
Οι Γάλλοι δείχνουν να προτιμούν τις γάτες παρά τους σκύλους: για του λόγου το αληθές ο αριθμός των μικρών γατιών που φιλοξενούνται στα νοικοκυριά της χώρας ανέρχεται σε 13,5 εκατομμύρια έναντι 7,3 εκατομμυρίων κουταβιών, καταδεικνύει σήμερα η έρευνα των FACCO-KANTAR TNS, που διεξήχθη το φθινόπωρο του 2016.

Η αγάπη των Γάλλων για τις γατούλες επιβεβαιώνεται και βάσει της αριθμητικής τους υπεροχής. Σε διάστημα 10 ετών, ο πληθυσμός τους αυξήθηκε, καθώς το 2006 καταμετρήθηκαν 10 εκατομμύρια γατάκια που είχαν βρει μια ζεστή αγκαλιά στα νοικοκυριά των Γάλλων.

Από την άλλη, ο πληθυσμός των σκύλων ολοένα και ελαττώνεται από το 2000, όταν είχαν καταμετρηθεί 9 εκατομμύρια σκυλάκια.

Εντούτοις, για πρώτη φορά εδώ και 15 χρόνια, ο πληθυσμός των σκύλων κατέγραψε άνοδο το 2016, της τάξης του 1,1% σε σύγκριση με το 2014.

Το βέβαιο είναι ότι το πάθος των Γάλλων για τα ζώα αποτελεί αναλλοίωτη αξία.....

Όταν μία μητέρα εγκαταλείπει το μωρό της, η καρδιά της σπάει. Και όταν πρόκειται για ένα μωρό με κάποιο πρόβλημα υγείας, ο πόνος είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Τότε είναι που ένας καλός φίλος μπορεί να κάνει την διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου, όπως έγινε και στην ιστορία του Ruuxa, ενός τσιτάχ στον ζωολογικό κήπο του San Diego και του κολλητού του, Raina.

Ο Ruuxa ήταν το μόνο μικρό που γέννησε η μητέρα του και είναι αρκετά συνηθισμένο τα τσιτάχ να αφήνουν τα παιδιά τους όταν έχουν γεννήσει μόνο ένα, όπως έκανε και η μητέρα του. Το προσωπικό του ζωολογικού κήπου όμως δεν θα τον άφηνε να πεθάνει και ήξεραν πως χρειαζόταν ένα “αδερφάκι”, οπότε του γνώρισαν τον Raina.

Οι άνθρωποι που φρόντιζαν αυτό το ασυνήθιστο ζευγάρι, είδαν κάτι σοκαριστικό: ο Ruuxa είχε μία γενετική διαταραχή που λέγεται χονδροδυσπλασία, μία ασθένεια που έκανε τα πόδια του να έχουν κλίση προς τα μέσα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τρέξει σωστά.

Αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να χειρουργηθεί και στα δυο του μπροστινά πόδια και θα χρειαζόταν την στοργή του Raina περισσότερο από ποτέ.

Μόλις τα πόδια του Ruuxa είχαν γίνει καλά, βρήκαν τους παλιούς εαυτούς τους και ήταν και πάλι γεμάτοι ενέργεια. Πήγαιναν μαζί βόλτες έτσι ώστε το τσιτάχ να δυναμώσει και να αποκτήσει αντοχή.

Σήμερα, οι δυο τους είναι ακόμα μαζί, όπως θα είναι και για το υπόλοιπο της ζωής τους.


Κατάφερε να μυρίσει τον καρκίνο στο στήθος, που ήταν σε πρώιμο στάδιο

Η Κλερ Γκεστ, μένει στο Μπέντφορντσιρ, βόρεια του Λονδίνου και ειδικεύεται στη συμπεριφορά των ζώων.

Η Γκεστ, μετά από χρόνια εντατικών ερευνών ήταν πεπεισμένη, πως τα σκυλιά μπορούσαν να χρησιμοποιούν τη μύτη τους για να ανιχνεύουν ανθρώπινες παθήσεις. Κι αυτό όχι αυθαίρετα. Το κομμάτι του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την όσφρηση, είναι 40 φορές πιο ανεπτυγμένο στα σκυλιά απ' ότι στον άνθρωπο. Η προσωπική επιβεβαίωση όμως αυτού του εγχειρήματος ήταν το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας.

Ένα απόγευμα, η Γκεστ, κάνοντας διάλειμμα από τη δουλειά, αποφάσισε να πάει για μια βόλτα με τη Ντέζι και άλλα δυο σκυλάκια που είχε. Όταν άνοιξε το πίσω μέρος του αυτοκινήτου της, τα δυο πήδηξαν αμέσως έξω αλλά η Ντέζι περίμενε. Στη συνέχεια έσπρωξε με τη μουσούδα της δυνατά την Γκεστ στο στήθος δυο φορές. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, η γιατρός δέχτηκε και τρίτο σπρώξιμο και αναγκάστηκε να πει στη Ντέζι να βγει από το αμάξι.

Μετά τη βόλτα, η Γκεστ, έπιασε το σημείο στο οποίο την είχε σπρώξει το σκυλί της και ακούμπησε σε κάτι που της φάνηκε περίεργο. Πηγαίνοντας στο γιατρό, όλα επιβεβαιώθηκαν. Η δρ. Γκεστ, είχε όγκο στο στήθος ακριβώς στο ίδιο σημείο που την είχε σπρώξει η Ντέζι.

Ο γιατρός που ανέλαβε να χειρουργήσει τη Γκεστ, ανέφερε πως ήταν εξαιρετικά τυχερή που η διάγνωση έγινε σε τόσο πρόωρο στάδιο, καθώς το σημείο στο οποίο βρισκόταν ο όγκος, θα τον έκανε «αόρατο» μέχρι να ήταν πια αργά.

Όμως μετά από μια σειρά εξετάσεων, πέντε εβδομάδες θεραπείας και το χειρουργείο, η Γκεστ είναι πλέον σώα και ασφαλής χάρις στην Ντέζι.

Το λαμπραντόρ, έχει συνοδεύσει το αφεντικό του, από την αρχή της προσπάθειας της, και συγκεκριμένα το 2008, όταν η Γκεστ, άνοιξε το δικό της κέντρο εκπαίδευσης σκύλων, στο Μίλτον Κέινς του Λονδίνου, στοχεύοντας στην ανάλυση της σχέσης που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ σκύλων και ανθρώπων, σε ιατρική κλίμακα. Εκεί, τα σκυλιά τοποθετούνται μπροστά από πολλά σωληνάρια με δείγματα ασθενών, προσπαθώντας να διακρίνουν σωστά τα δείγματα καρκινοπαθών.

Η Ντέζι, πρωτοπόρος σε αυτό το εγχείρημα, έχει διακρίνει σωστά πάνω από 500 περιπτώσεις καρκίνου, κάτι που οδήγησε στη βράβευσή της, μέσα στη βδομάδα με τον Γαλάζιο Σταυρό, υπέρτατη τιμή για ένα ζώο της Βρετανίας. Το τελευταίο ζώο που είχε λάβει αυτή την τιμή ήταν ο Τζέικ, που είχε βοηθήσει την αστυνομία του Λονδίνου, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις 7/7/2005.

Πηγή: protothema.gr

Το περιστατικό το κατέγραψε αυτόπτης μάρτυρας που έτυχε να βρίσκεται στην παραλία όταν είδε το καγιάκ να έχει αναποδογυρίσει και τον καρχαρία να επιτίθεται ξανά και ξανά.

Ευτυχώς για τον κωπηλάτη ο καρχαρίας φάνηκε να δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το καγιάκ παρά για τον ίδιο εντούτοις η εμπειρία του μόνο ως τρομακτική μπορεί να χαρακτηριστεί.

Τελικά η σωτηρία για τον ίδιο ήρθε όταν τον εντόπισε ένα ιστιοπλοϊκό που έτυχε να περνάει από το σημείο με τους επιβαίνοντες να τον διασώζουν.

Δείτε το βίντεο:

Δεν υπάρχουν άγρια σκυλιά, αλλά σκυλιά που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους

Δεν θα μιλήσω για το ποια μέθοδος εκπαίδευσης είναι πιο αποτελεσματική, για τα υπέρ και τα κατά. Απλά θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σας που εμένα τουλάχιστον μου έδειξε ξεκάθαρα ποιο δρόμο να ακολουθήσω. Ο Ραλφ ήταν ένας γερμανικός ποιμενικός. Όταν τον γνώρισα ήταν ήδη 8,5 ετών, ζύγιζε 50 και κάτι κιλά και ήταν πολύ δυνατός. Δεν είχε βγει ποτέ βόλτα και ζούσε σ' ένα κλουβί 2 επί 2, πέρα από την αλυσίδα που ήταν δεμένος την οποία την είχε σπάσει ουκ ολίγες φορές.

Η βόλτα του ήταν να βγει για λίγο από το κλουβί σ' έναν κηπάκο. Είχε γίνει πολύ άγριος και είχε δαγκώσει και μέλη της οικογένειας που τον είχαν. Η μόνη του συντροφιά ο πατέρας της οικογένειας που του έβαζε φαγητό και τον έβγαζε στον κηπάκο μέχρι να κάνει ένα τσιγάρο.

Όταν γνώρισα τον Ραλφ μου έδωσε την εντύπωση ενός πολύ περήφανου σκύλου. Τότε ήταν που είχα πάρει σκύλο για εμένα και είχα ενθουσιαστεί και διάβαζα ό,τι βιβλία έβρισκα για εκπαίδευση. Παρόλο που είχα το σκυλάκι μου να ασχολούμαι δεν έβγαινε από το μυαλό μου ο Ραλφ.

Ήθελα να κάνω κάτι γι αυτόν. Πήγα σε πολλούς γνωστούς εκπαιδευτές και ρωτούσα τι μπορώ να κάνω. Όλοι μου έλεγαν ότι είναι χαμένη υπόθεση. Μερικοί με συμβούλεψαν να προσέχω γιατί θα γίνει χειρότερος και θα δαγκώσει και αυτούς που τον φροντίζουν.

Δεν ήξερα πολλά πράγματα τότε και έτυχε όσοι εκπαιδευτές απευθύνθηκα να είναι παραδοσιακοί και να δουλεύουν τα σκυλιά όχι με βάση τον αμοιβαίο σεβασμό, την αγάπη και την επικοινωνία, αλλά ήταν πιστοί στο δόγμα ότι θα πρέπει να δείχνουμε στον σκύλο ποιος είναι το αφεντικό, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Φυσικά σ’ ένα σκυλί σαν τον Ραλφ δεν μπορούσαν να επιβληθούν και μου έλεγαν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα...

Τύχαινε εκείνο τον καιρό να διαβάζω ένα βιβλίο για θετική εκπαίδευση της Pat Miller με τίτλο “The power of positive dog training” και αποφάσισα να προσπαθήσω να εφαρμόσω αυτά που έγραφε στον Ραλφ, τον οποίο μέχρι τότε ούτε είχα πλησιάσει ούτε είχα χαϊδέψει ποτέ. Τον φοβόμουν αρκετά.

Κι αυτός με τη σειρά του δεν έδειχνε να με συμπαθεί ιδιαίτερα εκτός κι αν μου έδειχνε την αγάπη του με γρυλίσματα και γαυγίσματα ενώ προσπαθούσε να σπάσει την αλυσίδα του και να έρθει κοντά μου να το συζητήσουμε.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν είπα σ’ ένα μέλος της οικογένειας ότι θα προσπαθήσω μαζί του και ότι τουλάχιστον θα τον βγάζω βόλτα για αρχή, «πάνιασε». Η αντίδραση αυτή με φόβισε και με έκανε να αμφιταλαντευτώ αλλά τελικά αποφάσισα να δοκιμάσω.

Γι’ αρκετό καιρό δεν έκανα τίποτα άλλο από το να περνάω κοντά από τον Ραλφ και να του πετάω λίγο φαγητό. Ακόμα και μετά από εβδομάδες αν πλησίαζα στο κλουβί του πιο κοντά από 7- 8 μέτρα ξεσπούσε σε γαυγίσματα και γρυλίσματα.

Με τον καιρό και με υπομονή με άφηνε να πλησιάζω στο κλουβί του και να τρώει από το χέρι μου. Άρχισε να κουνάει ακόμα και την ουρά του όταν με έβλεπε. Είχε καταλάβει πως από εμένα δεν κινδύνευε.

Άρχισα λοιπόν να εφαρμόζω τις τεχνικές που είχα διαβάσει στο βιβλίο. Με όλα τα λάθη που έκανα και με όλη την απειρία που είχα και τα 9 χρόνια πια του Ραλφ, άρχισε να μαθαίνει συμπεριφορές. Απλά πράγματα όπως το «κατσε», το «κάτω», αλλά μάθαινε και έδειχνε να του αρέσει. Το σημαντικότερο όμως δεν ήταν ότι μάθαινε, αλλά ότι αναπτυσσόταν ένας δεσμός ανάμεσά μας. Ένας δεσμός που δυνάμωνε μέρα με τη μέρα.

Ακόμα όμως τον φοβόμουν. Μέσα στο κλουβί με την αλυσίδα του αυτός, απ’ έξω εγώ. Παράλληλα τον τάιζα μέσα από ένα φίμωτρο που είχα πάρει για να του το βάλω κάποια στιγμή και να βγει επιτέλους βόλτα. Έτσι με λίγη βοήθεια από ένα μέλος της οικογένειας, μια μέρα όπως τον τάιζα μέσα από το φίμωτρο πάνω από τα κάγκελα του κλουβιού (το κλουβί ήταν ανοιχτό από πάνω, ένας μικρός περιφραγμένος χώρος) του κουμπώσαμε το φίμωτρο. Ήταν μια στιγμή αμηχανίας. Για λίγο σαστίσαμε και οι τρεις μας. Ο Ραλφ με κοίταγε στα μάτια κι εγώ είχα παγώσει. Του άνοιξα αμέσως την πόρτα του κλουβιού και βγήκαμε τρέχοντας στο δρόμο. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ραλφ πήγαινε βόλτα από τότε που ήταν κουτάβι...

Την άλλη μέρα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όταν πήγα σηκώθηκε όρθιος στα κάγκελα του κλουβιού του και περίμενε. Μου έδειχνε τη μουσούδα του. Του φόρεσα το φίμωτρο και βγήκαμε. Συνεχιζόταν για πολύ καιρό αυτό και παρόλο που ήξερε εντολές και άκουγε όταν του ζήταγα κάτι, φοβόμουν να του βγάλω το φίμωτρο γιατί μου έριχνε και κάνα γρύλισμα που και που.

Είχαμε φτιάξει μια ρουτίνα. Πήγαινα έξω από το κλουβί του και του ζήταγα να κάτσει. Άνοιγα την πόρτα και έμπαινα μέσα. Του έβαζα το φίμωτρο και φεύγαμε για βόλτα.

Μέχρι που μια μέρα όπως είναι στο «κάτσε» και πάω να του βάλω το φίμωτρο, αυτό πιάνεται στην πόρτα του κλουβιού και μου πέφτει. Όπως σκύβω να το πιάσω σηκώνεται ο Ραλφ από το «κάτσε» κι έρχεται προς το μέρος μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχω παγώσει και να σκέφτομαι «μην κάνεις τίποτα και μην τον κοιτάς». Το πρόσωπο μου ήταν στο ύψος του Ραλφ και όπως ήρθε με φόρα προς τα εμένα, κλείνω τα μάτια και περιμένω.

Αυτό που ήρθε τελικά ήταν μια γλώσσα που με πέρασε από το σαγόνι μέχρι το κούτελο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που του έβαλα φίμωτρο...

Ο Ραλφ έφυγε μετά από περίπου ένα χρόνο αλλά έστω και προς το τέλος της ζωής του έζησε και ευχαριστήθηκε κάποια πράγματα. Μύρισε, έτρεξε, έπαιξε και το σημαντικότερο εμπιστεύθηκε, αγάπησε και αγαπήθηκε από κάποιον.

Κι εγώ έμαθα ότι κανένα σκυλί δεν είναι χαμένη υπόθεση και ότι με την αγάπη και τον σεβασμό μπορεί και ο πιο «άγριος» σκύλος να εμπιστευθεί κάποιον άνθρωπο. Το σημαντικότερο όμως που έμαθα είναι ότι δεν υπάρχουν άγρια σκυλιά, αλλά σκυλιά που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους ...

Πηγή: istoriesadespoton.gr

γατουλιτσες
Από καιρού εις καιρόν, κάποιοι μου λένε χαλάρωσε, είναι «απλά ένας σκύλος» ή είναι πολλά τα χρήματα που έδωσες «απλά για ένα σκύλο». Δεν μπορούν να καταλάβουν τις αποστάσεις που ταξίδεψα, το χρόνο και το χρήμα που ξόδεψα «απλά για ένα σκύλο».

Μερικές από τις πιο περήφανες στιγμές μου τις έζησα μ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο». Πολλές ώρες περάσανε με μοναδική μου συντροφιά αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» και ούτε μια φορά δεν ένιωσα ασήμαντος. Κάποιες από τις πιο δυστυχισμένες στιγμές μου πάλι δίπλα μου ήταν αυτός ο «απλά ένας σκύλος». Σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες το ευγενικό άγγιγμα αυτού του «απλά ένας σκύλος» μου παρείχε παρηγοριά και σκοπό ώστε να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ημέρας.

Εάν κι εσύ νομίζεις ότι είναι «απλά ένας σκύλος», προφανώς καταλαβαίνεις και φράσεις, όπως «απλά ένας φίλος», «απλά ένα ηλιοβασίλεμα» ή «απλά μια υπόσχεση» .

Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» έφερε στη ζωή μου την πραγματική έννοια της φιλίας, της εμπιστοσύνης και της αγνής και απλής χαράς. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» φέρνει στην επιφάνεια τη στοργή και την υπομονή που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Χάρη σ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» θα ξυπνήσω νωρίς το πρωί, θα κάνω μεγάλες βόλτες και θα ανυπομονώ για το μέλλον.

Για μένα, και για κάποιους τύπους σαν κι εμένα, δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Ενσαρκώνει όλες μας τις ελπίδες και τα όνειρα για το μέλλον, τις αγαπημένες αναμνήσεις του παρελθόντος και την μοναδικότητα της στιγμής. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» βγάζει από μέσα μου ό,τι καλό υπάρχει σε μένα και απομακρύνει τις σκέψεις μου από τον εαυτό μου και τα προβλήματα της ημέρας.

Ελπίζω ότι κάποια μέρα οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Είναι αυτός που μου βγάζει την ανθρωπιά από μέσα μου και με κρατά μακριά από το να είμαι «απλά ένας άνδρας» ή «απλά μια γυναίκα».

Οπότε την επόμενη φορά που θα ακούσεις τη φράση «απλά ένας σκύλος», χαμογέλασε, γιατί «απλά δεν καταλαβαίνουν»...

Η αντίληψη ότι οι έγκυοι και τα κατοικίδια (ιδίως οι γάτες) δεν πάνε μαζί είναι ευρέως διαδεδομένη, σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλές γυναίκες αναγκάζονται να στερηθούν το αγαπημένο τους ζωάκι.

Στην πραγματικότητα, όμως, οι κίνδυνοι είναι πολύ λίγοι και μπορούν να αποφευχθούν με απλά μέτρα προφύλαξης. Ποια είναι αυτά και από τι μας προστατεύουν πραγματικά;

Η εγκυμοσύνη είναι μια περίοδος γεμάτη αλλαγές, προσδοκίες, αλλά και ανησυχίες για την έγκυο και τους οικείους της. Η μέλλουσα μητέρα αναρωτιέται τι μπορεί να κάνει καλό και τι ενδεχομένως θα μπορούσε να βλάψει την ίδια ή το μωρό της. Έτσι, ανάμεσα σε άλλα, μπορεί να σκέφτεται: είναι σωστό να συνεχίσω να ζω με το αγαπημένο μου κατοικίδιο;

Ο περίγυρος συνήθως πιέζει για απομάκρυνση του ζώου. Αρκετοί γιατροί συχνά δεν είναι πλήρως ενημερωμένοι για το αν πραγματικά υπάρχουν κίνδυνοι, ποιοι είναι αυτοί, πώς μεταδίδονται και πώς εκδηλώνονται.

Η αλήθεια είναι πως πολλοί μολυσματικοί παράγοντες μεταδίδονται από τα κατοικίδια στον άνθρωπο, όμως ελάχιστοι από αυτούς οδηγούν σε σοβαρές λοιμώξεις και ακόμη λιγότεροι μπορεί να βλάψουν το ανθρώπινο έμβρυο. Επειδή οι περισσότερες μολύνσεις μπορούν να αποφευχθούν με απλά καθημερινά μέτρα υγιεινής, η κατανόηση του τρόπου μετάδοσης και η ενημέρωση για την πρόληψή τους είναι απαραίτητες.

Η τοξοπλάσμωση

Πρακτικά, το μόνο παράσιτο που μπορεί μολύνοντας τη μητέρα να βλάψει το έμβρυο είναι το Toxoplasma gondii. Η τοξοπλάσμωση στον ενήλικα είναι μία συνήθως ήπια λοίμωξη, με πυρετό ή/και διόγκωση των λεμφαδένων. Εάν όμως προσβάλει μια έγκυο, υπάρχει μικρή πιθανότητα να περάσει τον πλακούντα οδηγώντας σε συγγενή τοξοπλάσμωση του εμβρύου. Αυτή, αντιθέτως, είναι μία πολύ σοβαρή κατάσταση που σχετίζεται με δυσμορφίες και νοητική υστέρηση.

Ο άνθρωπος μολύνεται από τις ωοκύστεις του τοξοπλάσματος που αποβάλλονται στα κόπρανα της γάτας (και ΟΧΙ από απευθείας επαφή με το ζώο) με έναν από τους παρακάτω τρόπους:

• Με την κατανάλωση μισοψημένου κρέατος που περιέχει ωοκύστεις.

•Με την κατανάλωση όχι καλά πλυμένων λαχανικών μολυσμένων με περιττώματα γάτας.

• Φέρνοντας τα χέρια στο στόμα χωρίς πλύσιμο έπειτα από άμεση επαφή με περιττώματα γάτας, έπειτα από κηπουρικές δουλειές ή αλλαγή της άμμου υγιεινής.

Η μόλυνση της εγκύου είναι πραγματικά σπάνια γιατί:

• Η ίδια η γάτα για να μολυνθεί πρέπει να καταναλώσει ωμό κρέας που έχει ωοκύστεις. Αυτό κυρίως συμβαίνει στις γάτες που ζουν και τρέφονται εκτός σπιτιού με τρωκτικά και με ωμά αποφάγια.

• Η γάτα μολύνεται συνήθως σε μικρή ηλικία και αποκτά ανοσία. Είναι απίθανο να ξαναμολυνθεί ως ενήλικη γάτα.

• Οι ωοκύστεις στα κόπρανα γίνονται μολυσματικές 1 - 5 μέρες μετά. Αν αλλάζεται η άμμος υγιεινής καθημερινά, ο κίνδυνος μόλυνσης ελαχιστοποιείται.

Δαγκωματιές και γρατζουνιές

Σε ποσοστό 5% - 15% μπορεί να επιμολυνθούν. Γι' αυτό, καλό είναι η έγκυος να εξετάζεται από γιατρό, το τραύμα να καθαρίζεται χειρουργικά και, όπου κρίνεται απαραίτητο, να δίνεται αντιβίωση.

Οι γρατζουνιές από γάτες μπορεί να οδηγήσουν στη λεγόμενη cat scratch disease, που οφείλεται στο μικροοργανισμό Bartonella. Εκδηλώνεται με εξάνθημα και λεμφαδενοπάθεια. Υποχωρεί σε 2 - 5 μήνες και δεν προσβάλλει το έμβρυο.

Για... συμβίωση χωρίς προβλήματα

Η ευθύνη για ένα κατοικίδιο δε σταματά μόνο στην παροχή τροφής και στέγης. Απλοί κανόνες συμβίωσης πρακτικά μηδενίζουν τους ενδεχόμενους κινδύνους:

Για το ζωάκι:

•Τακτικός εμβολιασμός.

• Προσφέρουμε στο ζώο καθαρό περιβάλλον διαβίωσης, συλλέγουμε καθημερινά τις ακαθαρσίες με γάντια, δεν παίρνουμε το ζώο σε πισίνες - παιδικές χαρές.

• Τακτική επίσκεψη στον κτηνίατρο, τακτικός έλεγχος για ψύλλους - τσιμπούρια, χημειοπροφύλαξη.

Για τους ιδιοκτήτες:

• Τακτικό πλύσιμο χεριών, κυρίως κατά την προετοιμασία - κατανάλωση φαγητού.

• Κηπουρική με γάντια.

• Συχνή αλλαγή άμμου υγιεινής, πάντα με γάντια.

• Δεν καταναλώνουμε ωμό ή μισομαγειρεμένο κρέας ή απαστερίωτα προϊόντα.

• Πλένουμε καλά τις σαλάτες, τα ωμά λαχανικά και τα φρούτα.

• Αποφεύγουμε ζώα με διάρροια ή κουτάβια και μικρά γατάκια.

• Τα μικρά παιδιά επιπλέον να αποφεύγουν την επαφή με κοτοπουλάκια, χήνες, πάπιες και ερπετά.

• Αναζήτηση ιατρικής βοήθειας έπειτα από δάγκωμα - πολλές γρατζουνιές, εκδήλωση πυρετού, λεμφαδενοπάθειας, εξανθήματος, πνευμονίας ή διάρροιας ιδίως έπειτα από έκθεση σε ζώο.

Ας μην ξεχνάμε: η συμβίωση με κατοικίδια έχει σημαντικά οφέλη

• Είναι καλοί σύντροφοι, ιδανικοί για την ψυχική και συναισθηματική υγεία της εγκύου.

• Προσφέρουν εξαιρετική αεροβική άσκηση κατά την καθημερινή τους βόλτα.

• Σύμφωνα με πολλές έρευνες, νήπια που μεγαλώνουν σε περιβάλλον με κατοικίδιο έχουν λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν αλλεργίες - βρογχικό άσθμα.

Μπορεί, επομένως, η εγκυμοσύνη να γίνει η ευκαιρία για την εμπέδωση συνηθειών που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής τόσο της οικογένειας όσο και του κατοικίδιου και προετοιμάζουν τον ερχομό του νεογέννητου σε ένα περιβάλλον φροντίδας και αγάπης για όλους.

Πηγή: familylife.gr

γατουλιτσες
Το ήξερες ότι τα μουστάκια της είναι, μεταξύ άλλων, ένα εργαλείο έκφρασης; Όπως εσύ ανατριχιάζεις όταν τρομάξεις ή συγκινείσαι, έτσι και εκείνη αντιδρά χρησιμοποιώντας (και) τις χαρακτηριστικές τρίχες που προβάλλουν από τη μουσούδα της.

Πώς θα «αποκρυπτογραφήσεις» τις κινήσεις τους όμως;

Όταν τα μουστάκια δείχνουν μπροστά: Η γάτα είναι περιέργη για κάτι και έχει διάθεση για παιχνίδι – τα μουστάκια της, ως μικροί αισθητήρες, είναι σε ετοιμότητα για να τη βοηθήσουν, ανιχνεύοντας ανεπαίσθητα για εμάς ερεθίσματα και βοηθώντας τη για παράδειγμα να εντοπίσει το παιχνίδι της ή να εξερευνήσει ένα καινούριο αντικείμενο που βρέθηκε στο περιβάλλον της.

Όταν δείχνουν στα πλάγια και είναι ελαφρώς πεσμένα: Είναι χαλαρή και χαρούμενη.

Όταν μαζεύονται προς τα πίσω: Ετοιμάζεται για καβγά. Συνήθως αυτή η αντίδραση συνοδεύεται από συριγμούς, μουγκρητά και, όταν τα πνεύματα έχουν ανάψει για τα καλά, δυνατά νιαουρίσματα.

Έγινε γνωστός παγκοσμίως την περίοδο των διαδηλώσεων του Συντάγματος, πάντα στο πλευρό των Αγανακτισμένων και απέναντι στην αστυνομία.

Η συμμετοχή του στις διαδηλώσεις φυσικά μεγαλοποιήθηκε και απέκτησε συμβολισμούς που δεν ταιριάζουν σε έναν σκύλο (δόθηκαν στις πράξεις του ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σαν να ήταν ο Τσε Γκεβάρα), όμως παρότι δεν είχε πλήρη πολιτική συνείδηση κι ούτε ήξερε πραγματικά γιατί γίνονταν οι διαδηλώσεις, ήξερε άλλα πράγματα, και πολύ καλά μάλιστα.

Ένιωθε ποιοι τον αγαπούσαν, ποιοι τον ήθελαν μαζί τους, ποιοι του φέρονταν καλά. Και ένιωθε ότι οι αστυνομία προσπαθούσε να περιορίσει και συχνά να χτυπήσει τους συντρόφους του. Διαισθανόταν ποιοι είναι οι 'καλοί' και ποιοι οι 'κακοί' και πάντα γάβγιζε τους αστυνομικούς για να αφήσουν ήσυχους τους φίλους του.

Δεν δάγκωνε τους εχθρούς: Μόνο τους γάβγιζε. Ο σκοπός του δεν ήταν να επιτεθεί, αλλά να προστατέψει -αμυνόμενος, με δυνατές φωνές- τον εαυτό του και τους φίλους του.


Μέχρι να το μεγαλώσω αυτό το σκυλί πέρασα τα πάνδεινα. Όταν το φέραμε στο σπίτι από το σπίτι που φιλοξενείτο έκλαιγε ασταμάτητα. Δεν μπορούσαμε να φύγουμε λεπτό και να μην κλαίει, κάνοντας την καρδιά μας μαύρη. Τα βράδια πάντα ήθελε να κοιμάται στο κρεβάτι μας αντί στο δικό της κρεβάτι, και έκανε την ανάγκη της παντού, χωρίς έλεος.

Τώρα θα μου πείτε, μετά από όλα αυτά την αγαπώ; Όχι μόνο την αγαπώ αλλά τη λατρεύω. Υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε να μας βασανίζει κάποιος που δεν αγαπάμε; 4 σχεδόν χρόνια που είναι μαζί μας τα βασανιστήρια συνεχίζονται. Αξίζουν όμως και με το παραπάνω, μόνο και μόνο για να την βλέπω να κοιμάται γλυκά και να μου χαμογελάει χαζά.

Αν τα πιο κάτω δεν είναι απόδειξη ότι αυτό το τερατάκι το αγαπώ, τότε τίποτα δεν είναι:

1. Όταν κάνει μπάνιο, πάντα τινάζει το τρίχωμα της λίγο πριν προλάβω να της βάλω την πετσέτα, βρέχοντας τα πάντα στον χώρο.

2. Παρόλο που τρώει και παρατρώει θέλει πάντα την τελευταία μπουκιά φαγητού που μου απομένει στο πιάτο, κοιτώντας με επίμονα στα μάτια.

3. Παίρνει πάντα το μεγαλύτερο μέρος του κρεβατιού και μάλιστα όταν τη σπρώχνω για να πάει πιο πέρα με κοιτάζει αδιάφορα και κοιμάται ξανά.

4. Όταν πίνει νερό χώνει σχεδόν όλη τη μουσούδα της μέσα στο μπολ, κάποτε και τα πόδια της και αμέσως μετά αρχίζει τις βόλτες στο σπίτι.

5. Μέσα σε 4 χρόνια έχω αλλάξει δεκάδες ζευγάρια παντόφλες, δεκάδες κολάν στα οποία έβγαλε τρύπες, παπούτσια και φανέλες που έσκισε.

6. Μία φορά μου έφαγε το μαγνητοφώνακι, το οποίο ξέχασα κατά λάθος στον καναπέ, επιστρέφοντας από συνέντευξη με τον Δήμαρχο (έκλαψα).

7. Έχει φάει σχεδόν όλα μου τα συλλεκτικά CD, μεταξύ και των οποίων κασετίνες συλλεκτικές που σήμερα δεν βρίσκεις πουθενά (κλαίω ακόμη).

8. Όταν πάει για grooming τα ωραία αρώματα που της βάζουν δεν της αρέσουν και μόλις βρει σκατά ή λάσπη στο δρόμο τρέχει να τριφτεί πάνω τους....

9. Το πρωί μόλις αντιληφθεί ότι έχει ανοίξει το βλέφαρό μου, μιας και με παρακολουθεί καρτερικά, αμέσως αρχίζει να με ενοχλεί και να με γλείφει για να σηκωθώ. Ακόμη κι από τις 7...

10. Ζηλεύει όποιον με πλησιάζει, τετράποδο ή δίποδο και άμα αντιληφθεί αγαπούλες αμέσως πετάγεται στη μέση, χαλώντας την όλη ερωτική ατμόσφαιρα...

11. Γεμίζει το σπίτι τρίχες και είμαι συνεχώς με μία ηλεκτρική σκούπα στο χέρι.

Θα μπορούσα να πω κι αλλά κι όμως την ώρα που τα έγραφα δεν σταμάτησα λεπτό να την σκέφτομαι και να γελώ. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι η ζωή μου χωρίς να την γεμίζει το μαύρο μου, μεγάλο τερατάκι. Κι όταν πρέπει να την αποχωρίζομαι για να μένει στους παππούδες, μου λείπει περισσότερο από ό,τι μου έχει λείψει ποτέ άνθρωπός (εντάξει, εκτός ίσως από έναν...).

Τελικά το τετράποδο μαρτύριο είναι το πιο γλυκό απ' όλα...

1 μηνών: Η μαμά μου με φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι μια εξαιρετική μητέρα.

2 μηνών: Σήμερα με χώρισαν από τη μητέρα μας. Ήταν πολύ ανήσυχη και με τα μάτια της με χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά μου να με φροντίζει το ίδιο καλά με τη μαμά μου.

4 μηνών: Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή μου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι που μου είναι σαν «μικρά αδελφάκια».Παίζουμε πολύ, τραβάνε την ουρά μου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 μηνών: Σήμερα μου φωνάξανε. Η κυρία μου ήταν πολύ αναστατωμένη επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Όμως δεν μου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό.(Επίσης, κοιμάμαι στο χολ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 μηνών: Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνομαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευμένος... Νομίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά μου με αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική μου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό μου, σκάβοντας στο χώμα σαν τους προγόνους μου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιμάζουν να μου μάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνω να είναι εντάξει!

12 μηνών: Σήμερα έγινα ενός έτους. Είμαι ένας ενήλικος σκύλος. Όμως τα αφεντικά μου λένε ότι μεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίμεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για μένα!

13 μηνών: Σήμερα με έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα με επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω τίποτε απ' όσα μου συμβαίνουν.

15 μηνών: Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωμένο στη βεράντα. Αισθάνομαι πολύ μόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά μου δεν με θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν βρέχει, δεν έχω μια(στέγη πάνω από το κεφάλι μου.

16 μηνών: Σήμερα με έβγαλαν από τη βεράντα. Ήμουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά μου με είχε συγχωρέσει. Ήμουν τόσο χαρούμενος που χοροπήδαγα από ενθουσιασμό. Η ουρά μου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα με πήγαιναν βόλτα! Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο, και άξαφνα, σταμάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ βγήκα έξω, χαρούμενος, γιατί σκεπτόμουν ότι θα περνάγαμε τη μέρα μας στην εξοχή. Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιμένετε!» - γάβγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το(αυτοκίνητο με όλη τη δύναμή μου. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαβαίνω, ενώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασμα και αυτοί δεν σταματούσαν, ότι με είχαν εγκαταλείψει!

17 μηνών: Έψαχνα μάταια να βρω το δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι μόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου, συναντάω μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με τα μάτια μου, από τα βάθη της ψυχής μου. Εύχομαι να με υιοθετούσαν. Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όμως, αυτοί απλά λένε:«καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».


18 μηνών: Πριν από μερικές ημέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά μικρά και μεγαλύτερα σαν τα «μικρά μου αδελφάκια». Πλησίασα περισσότερο και μια ομάδα από τα μικρότερα παιδιά, γελώντας, μου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σημαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες με χτύπησε στο μάτι και, έκτοτε, δεν μπορώ να δω καθόλου με αυτό το μάτι.


19 μηνών: Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι με λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη μου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα μου μάτι και οι άνθρωποι με διώχνουν με τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.


20 μηνών: Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που με πάτησε. Εύχομαι να με είχε σκοτώσει! Όμως, απλά μου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω μου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια μου δεν με υπακούνε και μόλις με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόμου. Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος, και φαίνεται ότι ακόμη και το τρίχωμά μου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν με προσέχουν, άλλοι λένε: «μην πλησιάζεις». Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια ελάχιστη δύναμη από τα βάθη του σώματός μου με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου. Η γλυκύτητα στη φωνή της με έκανε να αντιδράσω. «Καημένο μου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε.

Μαζί με την γυναίκα ήταν ένας άντρας με λευκή ποδιά που με ακούμπησε( και είπε: «Λυπάμαι, κυρία μου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουμε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία».Η ευγενική κυρία, με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά της, συμφώνησε. Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά μου και την ευχαρίστησα, με τα μάτια μου, για τη βοήθειά της να αναπαυτώ ειρηνικά και ήρεμα. Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της βελόνας, πριν από αυτόν τον μακρύ ύπνο, η τελευταία μου σκέψη ήταν......«γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν με ήθελε κανείς;»

Πηγή: toocute.gr

Ο Τινς Μπόθα, ένας διάσημος 51χρονος κυνηγός μεγάλων θηραμάτων από το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, μόλις έζησε την τελευταία του περιπέτεια.

Ο Τινς Μπόθα κυνηγούσε ελέφαντες όταν 3 από τα ζώα αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο και στράφηκαν προς το μέρος τους,ο Τινς τους πυροβόλησε, αλλά δεν είδε πως ένας τέταρτος ελέφαντας ερχόταν προς τη μεριά του.

Το ζώο σήκωσε τον κυνηγό με την προβοσκίδα του, ένας άλλος άνδρας το πυροβόλησε και αυτό έπεσε νεκρό, συνθλίβοντας τον Τινς.

Ο Τινς άφησε πίσω του μια σύζυγο και 5 παιδιά. Ο Τινς Μπόθα, ένας διάσημος 51χρονος κυνηγός μεγάλων θηραμάτων, μόλις έζησε την τελευταία του περιπέτεια.

Άραγε τα σκυλιά μας θα μας θυμούνται μετά από μεγάλες διακοπές ή κάποιο επαγγελματικό ταξίδι. Αυτό το βίντεο, απαντάει ξεκάθαρα σε αυτή την ερώτηση…

Είχαν περάσει τρία χρόνια από τότε που ο σκύλος είχε να δει τον ιδιοκτήτη του. Αρχικά, ο σκύλος σταματά και τον κοιτάζει. Αλλά στα δευτερόλεπτα, η αντίδραση του «μπαμπά» έρχεται και όλοι στο αεροδρόμιο παρακολουθούν την όμορφη επανένωση!

Δείτε το βίντεο:

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου δείχνει την συγκίνηση στην κηδεία του καλύτερου του φίλου.Στέκεται πάνω από το φέρετρο τουJonTumilsonκαι δεν μπορεί να σταματήσει το κλάμα....

ΟJonTumilson ένας πεζοναύτης του Αμερικανικού Στρατού που σκοτώθηκε στο Αφγανιστάν,όταν ένας πύραυλος κτύπησε το ελικόπτερο το οποίο επέβαινε.

Στην κηδεία του έκλαψαν για αυτόν 1.500 άνθρωποι,μέλη;της οικογένειας,φίλοι, και ένας σκύλος....ΟHawkeye!

Το όμορφο Λαμπραντόρ ήταν τόσο σημαντικό κομμάτι στην Ζωή του μου οι φίλοι του τον ονόμαζαν ''γιο του".

Δείτε το συγκινητικό βίντεο:


Το περιστατικό συνέβη στο Οντάριο το Σάββατο και όπως εξήγησε αυτόπτης μάρτυρας, περίμεναν τους ιδιοκτήτες του οχήματος επί 50 λεπτά.

«Το σκυλί είχε σκάσει από τη ζέστη. Οι ιδιοκτήτες δεν εμφανίστηκαν στα 50 λεπτά που τους περιμέναμε. Αν περνούσαν κι άλλα 50 λεπτά μπορεί να ήταν μοιραίο», είπε ο Will Costa.

Η θερμοκρασία στην περιοχή έφτασε τους 30 βαθμούς Κελσίου και σύμφωνα με τον ίδιο η ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο ήταν αβάσταχτη για το σκυλί που είχαν κλειδώσει εκεί.

Ο Costa βρισκόταν σε φεστιβάλ και άκουσε την ανακοίνωση για το σκυλί που ήταν κλεισμένο σε αυτοκίνητο. Τότε αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. «Όταν το άκουσα δεν μπορούσα να το πιστέψω, έκανε τόσο πολλή ζέστη», πρόσθεσε.

Τότε είδε έναν άνδρα να παίρνει μια πέτρα από έναν κήπο και να επιχειρεί να σπάσει το παράθυρο ενώ διάφοροι παρευρισκόμενοι βιντεοσκοπούσαν όσα συνέβαιναν.

Τελικά ο άνδρας έσπασε το παράθυρο και έβγαλε τον ταλαιπωρημένο σκύλο.

Στο σημείο κλήθηκε και η αστυνομία και σύμφωνα με τον Costa συνελήφθη ένα νεαρό ζευγάρι που πιστεύεται πως ήταν οι ιδιοκτήτες του σκύλου.


Λοιπόν, ο χώρος εργασίας σας αποφάσισε να γίνει φιλικός προς τα κατοικίδια; Τέλεια. Είμαστε έτοιμοι να σας βοηθήσουμε με την εργαλειοθήκη μας. Πολύ απλά, διαβάστε το υλικό, τυπώστε ό,τι σας φαίνεται πιο χρήσιμο και αναρτήστε το στα σημεία που θα μπορεί να το δει ο κόσμος.

1. Κατευθυντήριες γραμμές

Τα προγράμματα «Κατοικίδια στον Χώρο Εργασίας» πετυχαίνουν μόνον όταν οι εργαζόμενοι έχουν συνειδητοποιήσει τις ευθύνες τους. Για να διευκολύνουμε τα πράγματα, συγκεντρώσαμε ορισμένες χρήσιμες συμβουλές. Μπορείτε να τις δείτε ΕΔΩ.

2. Πινακίδες για το γραφείο σας

Ξέρουμε ότι θα θέλετε να μάθει όλος ο κόσμος ότι είστε φιλικοί προς τα κατοικίδια. Θα θέλετε επίσης να ξέρουν οι ιδιοκτήτες των κατοικίδιων πού μπορούν και πού δεν μπορούν να πάνε τα κατοικίδιά τους. Γι’ αυτό δημιουργήσαμε κάποιες πινακίδες που μπορείτε να βάλετε στον χώρο εργασίας σας για να ενημερώνετε τον κόσμο.

3. Δέσμευση

Όταν κάποιος συνάδελφος αποφασίζει να φέρει κάποιο κατοικίδιο στη δουλειά, θα πρέπει να δεσμευθεί να ακολουθεί τις κατευθυντήριες γραμμές. Δημιουργήσαμε ένα υπόδειγμα εντύπου δέσμευσης που μπορείτε να ζητάτε από τους εργαζόμενους να υπογράφουν για να γνωρίζουν τις ευθύνες τους.

4. Λίστα ελέγχου γραφείου

Λοιπόν, το γραφείο σας ετοιμάζεται να υποδεχθεί κατοικίδια σύντομα; Τώρα πρέπει να μάθουν οι ιδιοκτήτες τους τι να φέρουν. Δημιουργήσαμε ορισμένες βασικές οδηγίες για να σιγουρευτείτε ότι οι συνάδελφοί σας δεν θα ξεχάσουν κάτι σημαντικό.

Πριν προχωρήσετε, φροντίστε να σκεφτείτε προσεκτικά αυτούς τους παράγοντες…


1. Ευθύνη

Όταν ξεκινάτε ένα πρόγραμμα «Κατοικίδια στη Δουλειά», είναι σημαντικό να κατανοήσετε τους περιορισμούς και να λάβετε τις κατάλληλες προφυλάξεις. Για παράδειγμα, θα πρέπει οπωσδήποτε να συμβουλευθείτε τους δικηγόρους της εταιρείας σας για να καταρτίσετε ένα έντυπο απαλλαγής ευθύνης. Μπορείτε να δείξετε ως παράδειγμα το έντυπο απαλλαγής ευθύνης που χρησιμοποιούμε εμείς. Είναι απλώς ένα υπόδειγμα και δεν πρέπει να λειτουργήσει ως απαλλαγή από τη σχετική ευθύνη της εταιρείας σας. Κάθε χώρος εργασίας είναι διαφορετικός, γι’ αυτό συνιστούμε η εταιρεία σας να μιλήσει με τους νομικούς εκπροσώπους της για να δημιουργήσει ένα έντυπο στα μέτρα της.

2. Ενθουσιασμός εργαζομένων

Σιγουρευτείτε ότι οι εργαζόμενοί σας θέλουν να επιτραπούν τα κατοικίδια στη δουλειά. Μπορείτε να ξεκινήσετε ρίχνοντας μια ματιά στις συμβουλές μας σχετικά με το πώς μπορείτε να ενθουσιάσετε τους εργαζόμενους.

3. Αλλεργίες, ιδιοκτήτες, συμπεριφορά κατοικίδιων και άλλα

Υπάρχουν πολλά να σκεφτείτε πριν εντάξετε τα κατοικίδια στον χώρο εργασίας σας.

Ανατρέξτε στις Συχνές Ερωτήσεις μας για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τον σεβασμό απέναντι στις αλλεργίες, τις συμφωνίες που πρέπει να κάνετε με τους ιδιοκτήτες του χώρου σας και άλλα.

''Η παρουσία μιας γάτας ή ενός σκύλου στο γραφείο μας, κάνει όλους τους συναδέλφους να νοιώθουν πιο ευτυχισμένοι και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα καλής διάθεσης. Αυτή η θετική διάθεση μας βοηθάει να δουλεύουμε καλύτερα μαζί αυξάνοντας την παραγωγικότητά μας ενώ την ίδια στιγμή οδηγεί την ομάδα σε περισσότερη δημιουργικότητα!''

Πηγή: purina.gr

Ο Mitsuaki Iwago είναι φωτογράφος της άγριας φύσης και απαθανάτιζε σκηνές από το νησί Okinawa της Ιαπωνίας όταν ένας απρόσμενος επισκέπτης εκανε την εμφάνισή του.

Ένα μικρό και αδέσποτο γατάκι τον πλησίασε αποφασισμένο. Αρχικά είναι προσεκτικό αλλά μόλις καταλαβαίνει πως ο άνθρωπος δεν είναι επιθετικός, ξαπλώνει στα πόδια του κι έπειτα σκαρφαλώνει στο κεφάλι του.

Δείτε το βίντεο:

Στη Νέα Ζηλανδία και συγκεκριμένα στην μικρή πόλη Manaia πέντε παιδιά έπαιζαν με τον “George”, όταν δέχτηκαν επίθεση από δύο πίτμπουλ.

“Ο George προσπάθησε να μας προστατέψει, γαβγίζοντας και ορμώντας σε αυτά”, δήλωσε ένα από τα παιδιά σχετικά με την επίθεση, “αλλά εκείνα άρχισαν να τον δαγκώνουν -το ένα στο κεφάλι και το άλλο στην πλάτη”.

Αλλά ο “George”ήταν σε  ηλικία 9 ετών, δεν άντεξε τα δαγκώματα από τα τεράστια πιτ μπουλ και έτσι μετά την την ηρωική του πράξη ''έφυγε'' υπέκυψε στα τραύματα του στην αγκαλιά των παιδιών...

Καλό σου ταξίδι “George” θα είσαι για πάντα ο ήρωας μας......

Όταν η Ellie, μια τυφλή σπάνιελ, υιοθετήθηκε από την Jean Spencer, δεν περίμενε ποτέ ότι το άλλο της σκυλί, ο Leo, θα επέλεγε να γίνει “τα μάτια” του τυφλού σκυλιού.

“Τους βγάζω για βόλτα στο πάρκο και ο Leo οδηγεί την Ellie τριγύρω,” λέει η Jean. “Είναι τόσο προστατευτικός και διώχνει τα άγρια σκυλιά μακριά από αυτήν.”

γατουλιτσες
Ο Oscar μπορούσε πάντοτε να αισθανθεί πότε κάποιος από τους κατοίκους του γεροκομείου, όπου ζούσε, ήταν κοντά στο θάνατο και καθόταν ήσυχα στο κρεβάτι τους κατά τη διάρκεια των τελευταίων τους στιγμών.

Κάποιος συγγενείς, ο οποίος έχασε και τις δύο του αδερφές στο συγκεκριμένο γηροκομείο, ανέφερε την επαγρύπνηση του Oscar. “Η παρουσία του Oscar έδωσε μια αίσθηση ολοκλήρωσης και ικανοποίησης. Και οι δύο μου αδερφές αγαπούσαν τα κατοικίδια ζώα. Ο Oscar έφερε μια ιδιαίτερη ηρεμία στο δωμάτιο. Τι είναι πιο ήσυχο από μία γάτα που γουργουρίζει;

Ποιος ήχος είναι πιο όμορφος για να γεμίσει τα αυτιά ενός ατόμου που φεύγει από τη ζωή;”


γατουλιτσες

Μια διδακτική ιστορία του Paulo Coelho για όσους εγκαταλείπουν τα ζώα τους χωρίς να νοιάζονται πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν σ’ ένα κόσμο όχι αγγελικά πλασμένο.


Ένας άνθρωπος, το άλογο και το σκυλί του περπατούσαν σ’ ένα δρόμο. Καθώς περνούσαν δίπλα από ένα τεράστιο δέντρο, έπεσε ένας κεραυνός και όλοι έμειναν στον τόπο. Αλλά ο άνθρωπος δεν αντιλήφθηκε ότι είχε πια αφήσει τον κόσμο τούτο και συνέχισε να περπατάει με τα ζώα του. Μερικές φορές οι πεθαμένοι θέλουν χρόνο για να συνειδητοποιήσουν τη νέα τους κατάσταση.

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς, ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε κι αυτοί είχαν ιδρώσει και διψούσαν πολύ. Σε μια στροφή διέκριναν μια μεγαλόπρεπη πύλη, καμωμένη ολόκληρη από μάρμαρο, που οδηγούσε σε μία πλατεία στρωμένη με χρυσάφι, που στο κέντρο της είχε μία πηγή από όπου ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό.

Ο οδοιπόρος προχώρησε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και του είπε:

«Καλημέρα».
«Καλημέρα», απάντησε ο φύλακας.
«Ποιος είναι αυτός ο τόσο όμορφος τόπος;».
«Είναι ο Παράδεισος».
«Ωραία που φτάσαμε στον Παράδεισο, διψάμε πολύ».
«Μπορείτε να μπείτε κύριε και να πιείτε όσο θέλετε» του είπε ο φύλακας δείχνοντάς του την πηγή.
«Το άλογο και το σκυλί μου διψάνε κι αυτά».
«Λυπάμαι πολύ» του είπε ο φύλακας. «Εδώ δεν επιτρέπονται ζώα».

Ο άνθρωπος στενοχωρήθηκε επειδή διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει νερό μόνο αυτός. Ευχαρίστησε το φύλακα και συνέχισε το δρόμο του. Αφού περπάτησαν αρκετή ώρα στην ανηφόρα, εξαντλημένοι πια, έφτασαν σ' ένα μέρος που είχε για είσοδο μια παλιά ξύλινη πύλη που οδηγούσε σε χωματόδρομο πλαισιωμένο από δέντρα. Στη σκιά ενός από τα δέντρα καθόταν ένας άνδρας μ' ένα καπέλο στο κεφάλι, ίσως και να κοιμόταν.

«Καλημέρα» του είπε ο οδοιπόρος.
Ο άνδρας έγνεψε με το κεφάλι.
«Διψάμε πολύ, εγώ το άλογο και το σκυλί μου».
«Έχει μια πηγή σ' εκείνες τις πέτρες» του είπε ο άνδρας δείχνοντας το σημείο. «Πιείτε όσο θέλετε».

Ο οδοιπόρος, το άλογο και το σκυλί πήγαν ως την πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο οδοιπόρος γύρισε για να τον ευχαριστήσει.
«Ελάτε πάλι όποτε θέλετε» του απάντησε ο άνδρας.
«Αλήθεια πως λέγεται αυτό το μέρος;».
«Παράδεισος».
«Παράδεισος;». Μα ο φύλακας της μαρμαρένιας πύλης είπε ότι ο Παράδεισος ήταν εκεί!».
«Εκεί δεν είναι ο παράδεισος. Είναι η κόλαση» του απάντησε ο άνδρας.

Ο οδοιπόρος τα 'χασε. «Πρέπει να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας. Αυτό σίγουρα θα προξενεί μεγάλα μπερδέματα».
«Καθόλου. Αντίθετα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Επειδή εκεί μένουν όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερους τους φίλους».

Πηγή: istoriesadespoton.gr

γατουλιτσες

Η δραματική ιστορία μιας μεγάλης αγάπης εκτυλίχθηκε στην Ιταλία. Μια ιστορία αυτοθυσίας!

Ο νεαρός Ιταλός, Matteo Mari ήταν μόλις 31 χρονών όταν με την σκυλίτσα του, τη Nina πήγαιναν την καθημερινή τους βόλτα. Κάποια στιγμή η Nina χάθηκε από την προσοχή του και έπεσε σε μια χαράδρα. Ο Matteo μόλις άκουσε το κλάμα της Nina και έτρεξε αμέσως να την βοηθήσει.

Δυστυχώς όμως..ο γκρεμός ήταν επικίνδυνα απότομος με αποτέλεσμα ο Matteo και τη Nina να πέσουν ακόμα πιο βαθιά στη χαράδρα.

Το τέλος ήταν αναπόφευκτο…

Το σωστικό συνεργείο που έφτασε στο σημείο, βρήκε τον Matteo και τη Nina νεκρούς, αλλά...αγκαλιασμένους!!!

Αυτός είναι ο Χάκλμπερι, ο σκύλος που λατρεύει να κάθεται και να ατενίζει τον κόσμο από την σκεπή του σπιτιού του ιδιοκτήτη του.

Οι περαστικοί εκπλήσσονται τόσο πολύ από το θέαμα, που ο ιδιοκτήτης του αναγκάστηκε να γράψει ένα σημείωμα, το οποίο αναφέρει ότι είναι πλήρως ενήμερος για τις περίεργες βόλτες του σκύλου και έχει φροντίσει για την ασφάλειά του.

“Δεν τον αφήνουμε ποτέ στην πίσω αυλή χωρίς να υπάρχει κάποιος στο σπίτι. Δε θα πηδήξει, εκτός αν τον δελεάσετε με φαγητό ή μια μπάλα”, αναφέρει το σημείωμα. “Εκτιμούμε την ανησυχία σας, αλλά μη μας χτυπήσετε την πόρτα… Ξέρουμε ότι βρίσκεται εκεί πάνω. Αλλά μπορείτε να τον βγάλετε όσες φωτογραφίες θέλετε και να τις μοιραστείτε με τον κόσμο”, προσθέτει ο ιδιοκτήτης.

Αυτός είναι ο Χάκλμπερι, ο σκύλος που λατρεύει να περνάει χρόνο στην σκεπή του σπιτιού του ιδιοκτήτη του.

Οι περαστικοί εκπλήσσονται τόσο πολύ από το θέαμα, που ο ιδιοκτήτης του Χακ αναγκάστηκε να γράψει ένα σημείωμα, στο οποίο αναφέρει: “Μη φοβηθείτε! Ο Χακ τιμά το όνομά του και έχει μάθει να πηδάει στην σκεπή από την πίσω αυλή.

Ποτέ δεν τον αφήνουμε στην πίσω αυλή χωρίς να υπάρχει κάποιος στο σπίτι. Δε θα πηδήξει, εκτός και αν τον δελεάσετε με φαγητό ή μπάλα. Εκτιμάμε την ανησυχία σας, αλλά μη μας χτυπήσετε την πόρτα… Ξέρουμε ότι είναι εκεί πάνω. Αλλά μπορείτε να τον βγάλετε όσες φωτογραφίες θέλετε και να τις μοιραστείτε με τον κόσμο.”

Υποστηρίζουν ότι ξέρουν για τις περίεργες βόλτες του σκύλου τους και ότι έχουν φροντίσει για την ασφάλειά του.

“Εκτιμάμε την ανησυχία σας, αλλά μη μας χτυπήσετε την πόρτα… Ξέρουμε ότι είναι εκεί πάνω.”


Πηγή: tilestwra.com

Μέσα σε όλη την παράνοια που ζούμε, αντιμετωπίζοντας καθημερινά καταστάσεις τραυματισμένων, άρρωστων και εγκαταλελειμμένων ζώων, έχουμε και την ευτυχία να ζούμε και ιστορίες σαν αυτή εδώ. Της Μάγιας και του Πασχάλη.

Γράφει η φιλοζωική οργάνωση «Save a Greek Stray»

Μιας αδέσποτης σκυλίτσας που γέννησε μέσα στα χιόνια. Πιθανώς ήταν η πρώτη της γέννα. Ο Πασχάλης ήταν το μοναδικό μωρό που επέζησε.

Η Μάγια το μεγάλωσε στο καταφύγιο του «Save a Greek Stray» με τόση φροντίδα και αγάπη, που μας άφησε αποσβολωμένους να την παρακολουθούμε και να τη θαυμάζουμε.

Εκείνη, μια ήρεμη δύναμη που σεβάστηκε και παραδόθηκε άνευ όρων σε όσους τη βοήθησαν.

Του μετέδωσε όλη της τη θετική ενέργεια, την ισορροπία και την αγάπη για εμάς και για τα άλλα σκυλιά.

Μανάδες αξιοθαύμαστες, αξιοζήλευτες γι' αυτό που έχουν μέσα τους και γι' αυτό που εκπέμπουν.

Είτε το πεις ένστικτο είτε σοφία, εμείς ανήκουμε στους τυχερούς μάρτυρες τέτοιων ιστοριών και ευχόμαστε να μπορούσε όλος ο κόσμος να εκτιμήσει το μεγαλείο τους.

Η Μάγια και ο Πασχάλης είναι πλέον έτοιμοι για τη νέα τους ζωή.

Πηγή: istoriesadespoton.gr

Σύμφωνα με την Alexandra Horowitz, που ερευνά τις συμπεριφορές των σκύλων, πολλά είναι αυτά που αγνοούμε στη συμπεριφορά και την ιδιοσυγκρασία ενός ζώου, όπως του σκύλου.

1. Βάσει των λεγομένων της, οι σκύλοι αντιλαμβάνονται τον κόσμο περισσότερο με τη μυρωδιά παρά με την όραση. Πρώτα μυρίζουν κάτι και μετά το... βλέπουν.

2. Η έκφραση... ενοχής, όπως τουλάχιστον φαίνεται στους ανθρώπους, είναι στην πραγματικότητα, φόβος. «Οι άνθρωποι συχνά αποδίδουν ανθρώπινα συναισθήματα στη συμπεριφορά των σκυλιών τους» συνεχίζει, προσθέτοντας ότι ο εγκέφαλος ενός σκύλου λειτουργεί τελείως διαφορετικά από τον εγκέφαλο ενός ανθρώπου.

3. Μάλλον δεν νιώθουν και τόσο άνετα μέσα σε ρούχα, λέει η Alexandra.

4. Ενδεχομένως δεν τους αρέσει καθόλου να τα αγκαλιάζουν. Πιο πιθανό είναι απλώς να το ανέχονται.

MKRdezign

gatoulitses

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget